çocuklarımız

Çocuklarımız

26/2/2007

Son zamanlarda nette bir hikaye ile karşılaşır oldum sık sık,bir de ben yazayım istedim.Beni çok etkiledi ve biliyorum ki sizleride etlileyecek bir hikaye bu...belkide olaylar karşısında tepkimizi göstermeden önce düşüneceğiz...hangisi daha önemli diye..

"Baba dışarı çıktığında oğlunu elinde çekici gülen yüzüyle parçalanmış kamyonunun ön tarafında bulur.Sinirlenir ve hiç düşünmeden çekici alır çocuğunun elinden ve son hızla ellerine vurmaya başlar.Kendine geldiğinde çocuğunun iki elindeki parmaklarınında kırıldığını çocuğunun acılar içinde kıvrandığını farkeder.Hemen oğlunu kucağına alır en yakın hastaneye koşar.Doktor acı gerçeği söyler,çocuğun ellerindeki sinirler tedavisi mümkün olmayacak derecede parçalanmıştır ve kesilmesi gerekir.Baba çaresiz bitmiş bir şekilde ameliyat sonrası parmaklarını kaybeden oğlunun odasına gider,oğlu gülümseyen gözlerle:Seni seviyorum baba,kamyonun için çok üzgünüm der ve ekler parmaklarım tekrar ne zaman çıkacak?Baba yıkılır koşarcasına çıkar odadan ve eve gidip hayatına son verir."

Hepimiz için önemli şeyler var hayatımızda...çocuklarımız bunların herzaman önünde olmalıdır.Kızmadan önce düşünmeliyiz değer mi diye...

Sağlıcakla kalın